مرغ‌ها در صورت زیست طبیعی و نرمال طول عمری بین 5تا 7سال دارند البته طول عمر بیشتر با توجه به شرایط زندگی این موجودات دیده شده. شاید براتون عجیب باشه اما مرغ‌های خانگی که معمولا در تعداد کم و محدود در کنار انسان‌ها زندگی میکنن به نوعی وابستگی روانی به سرپرست خود دارند و خواستار توجه و علاقه هستند که این میتونه در طول عمر حیوان تاثیر گذار باشد.
طول عمر مرغ‌های صنعتی خارج از طبیعت ذاتیه این پرندست و وابسته به نوع کاربرد و هدفی که برای آن موضوع پرورش داده میشوند متغییر است. متلا مرغ‌های تخمگذار با توجه به کاربردشان معمولا بعد از گذشت یک سال از آغاز تخمگذاری (18 ماهگی) به دلیل از دست رفتن کلسیوم در روند تولید تخم، حرکت و ایستایی مرغ دچار مشکل میشودو مرغ در تعداد و کیفیت تخم‌ها دچار مشکل میشود، در این شرایط نگهداری از مرغ‌ها دیگر توجیه اقتصادی برای پروردش دهنده ندارد به همین خاطر روانه کشتارگاه میشوند.
گاهی برخی از پرورش دهندگان و صاحبان مرغداری‌ها به وسیله فرآیند پر ریزی اجباری اقدام به بازیافت مرغ‌ها میکنند. این فرایند در شرایطی که مرغ‌ها زندگی طبیعی دارند به صورت معمولی اتفاق میافتد یعنی مرغ‌ها در فصل سرد پرها را از دست میدندو پرهای جدید در میارن. در این دوره تخم نمیذارن و با گرم ماندن و رشد پرهای جدید نیروی تولید مثل آنها تجدید میشود و در دوره جدید تخم گذاری بیشتری اتفاق می افتد. اما در پرورش صنعتی مرغ تخم گذار، مرغ‌ها را 4تا 5 روز تغذیه نکرده و بی آب میذارن. به این ترتیب یک پر ریزی مصنوعی اتفاق میافتد و تعدادی از مرغ‌ها در این شرایط از بین میروند. اما با این کار طول عمر مرغ‌ها در تخم گذاری بیشتر شده و تخم با کیفیت تری تولید میکنند. این فرایند گاه دو تا سه بار انجام میشه و بعد مرغ به کشتارگاه میرود.
طول عمرمرغ گوشتی نسبت به مرغ تخم گذار بسیار کمتر است چون با توجه به هدفی که به خاطر آن این موجود رو پرورش میدهند به محض رسیدن به وزن مطلوب به کشتارگاه فرستاده میشوند. تغییرات ژنتیکی، تزریق و خوراندن هورمون در کنار شرایط پرورش باعث میشه در حدود 42 روزگی به وزن تقریبا 4 کیلو رسیده و این زمان اونها آمادن که به کشتارگاه برند برای تولید گوشت مرغ.
البته همه مرغ‌ها در این فضای پرورشی تا ایستگاه آخر دوام نمیارند و به دلایل مختلف مثل بیماری‌های بوتولیسم، آبله پرندگان، نیوکاسل، وبای مرغ و آنفولانزای پرندگان که قابل انتقال به انسان است، عمر کمتری دارند و یا از بین برده میشوند یا تلف میشوند.
مرغ‌ها حیواناتی بسیار اجتماعی هستند. فعالیت‌هایی که براش سازگار شدند اینه که دوست دارند به دنبال غذا بگردند، حمام گرد و غبار بگیرند، یه جای آروم بشینند و از خانواده و جوجه‌های خود مراقبت کنند. مرغ‌هایی که به صورت انتخابی برای تولید حداکثر تعداد تخم پرورش داده میشوند، تا دو سال در قفس‌های سیمی با شش پرنده دیگر زندانی‌اند. قفس‌ها آنقدر کوچک و شلوغ هستند که مرغ‌ها حتی نمی‌توانند بال‌های خود را باز کنند یا رفتارهای طبیعی دیگشون رو داشته باشند.
به طور متوسط، هر مرغ فضای زندگی کمتری نسبت به یک تکه کاغذ A4 دارد. در داخل این قفس‌ها مجبور میشوند روی سیم‌های سخت قفس بایستند یا خم شوند. به دلیل شرایط زندگی، بعضی از مرغ‌ها در قفس خود می‌میرند. به دلیل استرس چنین حبس شدید، مرغ‌ها رفتارهای غیر طبیعی انجام میدهند. خودزنی میکنند یا به بقیه مرغ‌ها حمله میکنند. در نتیجه کارگران منقار آنها را که به درد حساس است بدون هیچ مسکنی می‌برند یا می‌سوزانند.
دیدگاه خود را بنویسید